Quentin is 26 jaar, positivo, instructor bij Bosco Base, vrijwilliger bij speelplein Don Bosco Halle en fan van alles wat met chocolade te maken heeft. In september wandelde hij mee de Cammino di Don Bosco, een luswandeling in het heuvelachtige gebied rond Turijn in Italië. De groep kwam langs plekken waar Don Bosco ook met zijn jongeren op pad ging.

Even op de pauzeknop duwen

In een tijd van altijd bereikbaar zijn en nooit op de pauzeknop kunnen duwen, leek Hasta La Pista de perfecte uitdaging om van het dagelijks leven los te koppelen en in de natuur te vertoeven. Dat de reis dit jaar toevallig – of niet – langs belangrijke plekken in Don Bosco’s leven ging, was voor mij  ‘the final push’ om mij in te schrijven.

Op trot met een positieve ingesteldheid

Niet alles liep van een leien dakje. Zo waren we vijf van de acht bagages kwijt bij aankomst in Turijn. Een uitdaging, zou je denken … Niet voor ons! Met een positieve ingesteldheid en een nieuwe wandeluitrusting vertrokken we op trot. Op de eerste tocht hadden we ons al serieus mispakt aan de steile Superga. De wandelingen die daarna kwamen, waren gelukkig iets minder heftig, maar nog altijd uitdagend. Elke dag wandelden we door een totaal nieuwe omgeving. Over heuvels, door bossen, tussen de weilanden enzovoort. Het was een fysiek uitputtende reis. Mentaal was ik daarentegen helemaal opgeladen.

Samen met anderen

Ik heb geleerd dat je als groep zoveel meer kan bereiken dan alleen. We hebben elkaar van begin tot eind ondersteund en gemotiveerd. Waar ik ­misschien al lang opgegeven had als ik alleen was, hebben mijn groepsgenoten mij één voor één gepusht om verder te gaan. Als groep kwamen we veel dichter bij elkaar te staan naarmate de tocht vorderde.

Hartelijke ontmoetingen

Tijdens een van de tochten realiseerden we ons dat onze watervoorraad zo goed als op was. We besloten om bij een huis aan te bellen en te vragen of we daar wat water konden krijgen.

De eigenaar was zo vriendelijk. We kregen uiteindelijk een hele rondleiding in de oude ­wijnkelders van het huis, de prachtige tuinen en de riante balzaal. Daarnaast konden we op adem komen met een koffie of thee en een paar spelletjes pingpong. Dit is een van de vele voorbeelden van hartelijke mensen die we zijn tegengekomen. Die momenten hebben dan ook mijn geloof in het goede van de mensen alleen maar gesterkt.

Gezelligheid à volonté

Het leukste moment was voor mij ons avondmaal in een B&B in Cinzano. Na een lange en pittige tocht werden we door de heer des huizes verwend met een heerlijk driegangenmenu. Die avond stond in het teken van ­gezelligheid, veel gelach en wijn à volonté.

Geritsel op afgelegen paden

Lisse en ik liepen door een soort droogstaande gracht omringd door bomen. Aangezien het herfst was, lagen er al veel bladeren en takken op de grond. Opeens hoorden we geritsel tussen de bladeren … HET WAS EEN SLANG! En wij konden geen kant meer op. In snelwandeltempo liepen we door om zo snel mogelijk het pad te kunnen verlaten. Sindsdien ben ik nooit meer op mijn gemak geweest op de ­afgelegen paden tijdens de tocht. Toch kan ik het iedereen aanraden om mee te gaan met Hasta La Pista.